si Inday

inday, yan ang pangalan ng emoterang katulong at labandera ng dati kong teacher sa Science. masipag yan. minsan nga lang topakin. masyadong maraming hinihingi sa buhay. sabagay, dapat lang naman yun. mula naman yata kasi nung pinanganak yan si Inday eh, hindi pa yata nakatikim ng ginhawa sa buhay.

nung bata pa si Inday, kwento na nanay niya sa amin, 5 years old na daw siya pero gumagapang pa. sobrang pasaway daw ng emoterang Inday na to sa magulang niya. nung nagdalaga si Inday, kwento pa sa amin ni Ka Nora na nanay niya, napakaganda daw nito. pero dahil nga pitong buwan lang nung lumabas mula sa sinapupunan ng nanay niya, medyo may pagka-kulang kulang ang pang-unawa nito sa mundo. madali siyang mauto at mabola ng mga lalaking gustong maka-score sa kanya. kahit na maiitim at kulot, pandak at kulang-kulang, si Inday ay masasabi nating may malakas at kaakit-akit na KARISMA.

hindi ko alam kung ilang taong siya nung una siyang nagpa-bola. ang alam ko lang, yun ay ang panahon kung kailan uso na ang gawgaw at papel de hapon bilang pampaganda sa mukha. 1981 nung umibig siya sa bantay kalinisan ng Luneta Park o yung mga tinatawag na Janitor. ang sabi-sabi, eto, hindi ko alam kung kwentong barbero lang ha, pero yan din ang sinabi sa amin ni Ka Nora, sa Luneta Park daw nabuo yung panganay ni Inday na si Santy. dahil nga hindi pa naman siya handa sa pagiging ina, iniluwal niya ang bata sa mundo at iniwan niya ito sa pangangalaga ni Ka Nora at syempre ang super lola mo na may maliit na tindahan ng gulay ay naghinampo kasi nga busy siya. pero hindi niya rin natiis ang matinis na iyak ng sanggol na si Santy nga. inalagaan niya ang bata. matapos ang anim na taon, 1987 noon, ang sosyal at emoterang si Inday ay muling na-inlab.. sa kapit-bahay nilang lasenggo na si Junior. at syempre pa dahil hindi natakasan ni Mang Junior ang alindog at KARISMA ng pandak at negrang si Inday, nagbungang-araw ang kanilang mainit na hagikgikan sa dilim. nabuo ang isang maliit na negrang bata (dahil parehong negra ang mga magulang) na tinawag nilang Gina. muli, ganun din ang naging kapalaran ni Gina sa kamay ni Inday. iniwan na naman ang sanggol kay Ka Nora. si super lola ay malapit nang mapuno-- actually, napuno na siya. kaya lahat ng babasagin nilang pinggan ay lumipad sa ere sa pamamagitan ng black magic ni Ka Nora at humabol sa ulo ni Inday. swerte ang Inday dahil may anting-anting, hindi tinamaan at buti nalang nakatakbo na siya dahil muntik na rin siyang tamaan ng matinding AVADA KEDAVRA ni Ka Nora. sabi ni Ka Nora, sa takot daw niyang muling mabuntis si Inday, pinadala niya ito sa Taft Ave sa Maynila upang mangatulong sa pinsan niyang si Ka Rita na noon ay may boarding house pa para sa mga nag-aaral sa PNU. nagbusy-busyhan ang Inday noong mga panahon na iyon ngunit ewan niya raw ba kung bakit tila pinagtitripan siya ni Kupido at muli siyang tinamaan ng munti nitong palaso. nainlabmuli si Inday, taong 1988 noon. sa isang boarder ng kanyang Auntie Rita na noon ay nagaaral ng abogasya. ang kwentong barbero, naging close friends daw ang dalawa sa kabila ng kaibahan ng kanilang mga paguugali at gawi. syempre pa, nagbungang-araw na naman ang kanilang pagiibigan. ang problema, grumadweyt ang batang abogado at umalis ng boarding house nang hindi nalalaman na nabuntis niya si emoterang Inday at ang bata na si Julie Ann ay muli, iniwan sa kanyang super lola na ngarag na ngarag na sa pag-alaga sa dalawa pang batang iniwan ni Inday nung una. hanggang ngayon daw, ayon na rin sa mga anak at mga kapatid ni Inday-EMO, hindi pa rin alam nung batang abogado na nagka-anak siya sa longkatutz ng boarding house na tinirahan niya dati. ang galing. parang telenovela lang. ang alam ko, hinahanap nung bunso yung tatay niya pero ang clue lang na meron siya ay ang pangalan nito at ang karaniwang sinasabi ng mga nakakakilala sa lalaki na magkamukha daw silang dalawa; pareho daw mahaba ang baba nila at maputi silang dalawa. nung ipanganak ni Inday ang bunso niya sa Fabella Hosp., ipina-LIGATE na siyang tuluyan ng kapatid niya sa pinsan nilang doctor. para daw siguradong kahit mainlab pa siya ng maraming beses ay hindi na magbubunga. hellouer, kawawa naman si super lola noh?!?!

ganyan ka-exciting at spicy ang lablayp ni Inday emotera. actually, dahil hindi naman talaga kilala personally ng mga anak niya yung mga tatay nila, tinutukso sila lagi ng sarili nilang mga Tita at Tito na mga kapatid ni Inday. ganito: ANG TATAY NI SANTY AY SI JOSE RIZAL DAHIL SA LUNETA SIYA GINAWA. DAHIL ABOGADO NAMAN ANG TATAY NI JULIE ANN AT MAPUTI ITO, SI GRINGGO HONASAN DAW ANG TATAY NIYA. SAMANTALANG SI GINA, DAHIL MAITIM AT LAGING MAY DALANG ITAK ANG TATAY NIYANG LASENGGO, SI ANDRESS BONIFACIO DAW ITO. maswerte sila dahil mga kilalang tao ang mga ama nila at may pagka-celebrity itong si Inday. sa ngayon, nangangatulong pa rin siya at naglalabandera. kahit na anong awat ng anak niyang si Gina, ayaw niyang paawat sa pangangatulong. sabagay, masipag naman kasi talaga si Inday.

in fact, marami siyang talent.

kaya niyang pasarapin ang ulam na pinaghalo-halong malunggay at saluyot na nilahukan lang ng hibi. kaya niyang maglakad mula Baclaran hanggan Sucat Hi-way nang may dala dalang malaking bag ng mga damit niya (itong bag na 'to ay never naging absent kapag nandyan si Inday.. kambal niya ang bag na yon kahit san siya magpunta..) kaya rin niyang maglakwatsa nang ilang araw, walang uwian to ha, walang ligo-ligo, wisik lang solb na. kaya rin niyang tumawa ng tumawa at humalakhak ng humalakhak ng bukal sa puso kahit wala namang nakakatawa. kaya niyang magalit in an instant at ngumiti ulit sa loob lamang ng kalahating millisecond. kaya niyang ikuwento sayo kung anong nangyari sa May Bukas Pa sa buong linggo nitong episodes. kaya ka niyang hambalusin ng malakas sa loob lamang ng 1/4 millisecond lalo na kapag nasa kalye kayo. mabilis pa siya sa alas-kwatro kapag nalalaman niyang dumating na mula sa abroad ang kahit sino sa kanyang mga kapatid na lalaki, andun agad siya sa bahay ng kapatid niya. malakas ang pang amoy niya sa dollar at alam niya kung magkano ang palitan nito oras-oras man itong magbago sa merkado.

marami pa siyang talents, sa katunayan, pwede siyang sumali sa talentadong pinoy. yung iba, censored na ayon kay Ka Nora. 

 

yup. si inday. short for Ma. Teresa Tomines Rafol. short for my beloved cute adorable industrious and cunning mum (naks! cunning daw oh!) short for-- wala basta, short. short siya eh. na-short sa tangkad.

bastos man akong anak at suwail, palamura at disgrasyada, bobo at walang KARISMA, kahit ano pa ang mangyari, anak pa rin ako ni Inday. si emoterang Inday, NANAY KO YAN.

 LOVE YOU MA.. 

(picture of Inday and her apo, Bendy)

HINDI AKO PERFECT!!

inaamin ko, nakapag-shop lift na ko dalawang beses sa buong buhay ko. naranasan ko nang mapupu sa salawal habang tulog ako. umiihi pa ko sa kama kahit high school na ko. nagmumura ako ng P.I. at ULOL at namura ko na rin ang nanay ko sa harap ng mga classmates ko nung elementary pa ako. inaamin kong nangongokpya ako noon kahit alam kong labag sa utos ng guro at labag din sa kalooban ng classmate ko. inaamin kong nakapangupit na ako sa nanay ko at sa tita ko pero hindi nila ako napatakan ng kandila sa kamay tulad sa mga kapatid ko kasi hindi pa ako nahuhuli kahit kailan. inaamin kong first kiss ko ay babae at iyon ay nung grade 3 pa lang ako. inaamin kong hindi ako nangungumpisal at ang huling simba ko na totoo ang sinabi ko sa Diyos ay noong first year high school pa ko. inaamin kong hindi ako tumutupad sa new year's resolutions. inaamin kong hindi ako naniniwala sa bible o sa kahit na anong nasusulat tungkol sa mga nagawa ng Diyos. inaamin kong nagbabate ako paminsan-minsan lalo na kapag nakakita ako ng bastos na picture sa internet >_<. inaamin kong matanda na ako ay umaasa pa akong magkakabalikan pa ang parents ko. inaamin kong nagkatotoo ang sumpa ng madrasta ko na madadapa ako at pagbangon ko ay buntis na ako. inaamin kong naging magaslaw ako noong high school at madalas akong teacher's enemy number one kahit anong section pa ako at kahit hindi ko teacher yung kaaway ko. inaamin kong sinubukan kong ipalaglag si Bendy kasi ang akala ko itatakwil ako ng buong pamilya ko. inaamin kong ako ang black sheep ng Rafol Clan kahit nuong hindi pa ako nagiging single mother. inaamin kong mas lalo akong naging black sheep dahil naging disgrasyada ako at dahil nalaman nilang sinubak kong magpalaglag. inaamin kong makasalanan ako. oo, makasalanan ako.


pero hindi naman ako perpekto. sino ba ang perpekto?
wala. kahit ang Diyos hindi perpekto dahil gumawa Siya ng mga katulad ko. hindi ko Siya sinisisi pero feeling ko totoo naman, diba? hindi rin perpekto ang Pilipinas, ang Asia, ang USA, ang UK or kahit ang buong mundo o ang Milky Way at ang Universe.
nakakatuwang isipin na may mga taong feeling perfect. aminin nating kahit maputi si Lucy Torres, may flaws pa rin ang katawan niya. hindi kayang pahintuin ng Pond's o ni Dra. Vicky Bello ang panahon. nagkakaedad pa rin tayo kahit makailang vials ka ng bottox injectibles.
minsan, iniisip ko, ano nga bang silbi ng buhay? binuhay ka ba para maranasan mo ang mga sakit at paghihirap ng mundo? o binuhay ka para maging masamang tao at makapag-paligsahan sa kasamaan ng kapwa mo? inaamin kong hindi ako kumakain ng ampalaya, kaya hindi ako bitter. talagang ganito lang ako mag-isip.


alam mo ba, ang dating taytol ng blog ko na to ay "gee's world of rock"? pero naisip ko, hindi naman ako rakista at lalong hindi rin ako nabuhay sa panahon ng stoneage kaya bakit ganun ang taytol ng blog ko? kaya pinalitan ko ito ng ..rOcking chaiR..
bakit? kasi para sakin, ang buhay ay parang upuang tumba-tumba. pasulong, paatras. galaw ng galaw. kailangan mong kumilos para makuntento ka sa pag-ugoy pero kung tinatamad ka na, kusa itong hihinto. parang tayo. pero sabi nga ni Johnloyd, hindi titigil sa pag-inog ang mundo natin, kapag tinamad na tayong mabuhay. minsan, kailangan tayong itulak ng ibang tao para gumalaw ulit ang tumba-tumba. yan ang paniniwala ko. kitams? hindi ako masamang tao. malawak nga ang pang-unawa ko eh. hindi rin ako mahilig mag-sinungaling. mabulaklak lang talaga ang dila ko. siguro kaya marami akong naisusulat araw-araw sa blog ko. punong puno ng mga imahinasyon ang utak ko eh. kung tutuusin nga, pwedeng "anythingunderthesun" ang taytol ng blog ko. kasi naman, kung ano-ano ang laman nito at hindi lang naman ito tungkol sa buhay ko. tungkol din ito sa ibang tao. sa mga nakakasalamuha ko, sa aso naming si Chako, sa anak ko, sa nanay ko, sa girlfriend ko, sa katabi ko sa jeep, sa fx o sa mga kasabay ko maglakad, sa kausap ko sa telepono, sa kasama ko sa elevator, sa kasama kong mag-yosi, sa katrabaho ko, sa mga barkada ko, sa school ko, sa mga kalokohan ko, sa mga ex ko, sa mga pelikulang napapanood ko, sa mga librong nababasa ko, sa mga pulitiko, sa bagyo, sa Eraserheads, sa mga taong nakakasalubong ko, sa etsetera etsetera. lahat. kaya nga anythingunderthesun eh.
marami akong nakikita. madalas mga kamalian ng kapwa ko. pero alam kong hindi masamang pumuna ng dumi ng kapwa kung alam mo at aware ka na ikaw mismo ay madungis. hindi lang naman ako ang hindi nasisimba, hindi lang naman ako ang black sheep ng pamilya, hindi lang naman ako ang bumibili ng Cytotec, hindi lang naman ako ang nag-iisip na si Lito Camo talaga ang author ng Bible at hindi rin lang naman ako ang nakakaalam na ang Bible ang nag-pauso ng INCEST, hindi lang naman ako ang nagmumura at napapa-pakshet pagkatapos magsimba at hindi rin lang naman ako ang taong nagpo-post ng kasiraan ng kapwa.
oo, black sheep ako. devil in disguise. isa rin akong bakla. opo, bakla ako. hindi dahil isa akong dyosang nagkatawang lalaki. babae po ako. babaeng katawan, puso at salita na may isip ng isang lalaking manyak at bastos at merong rin akong adam's apple sa batok.
hindi ko kinakailang hindi ako perpekto. galit man sa akin ang pamilya ko at binabastos man ako ng nakababatang kapatid ko, okay lang sa akin. ganun ako eh. wala nang pwedeng magreklamo. hindi ko babaguhin ang sarili ko para sa satisfaction ng kapwa ko dahil kahit naman anong sabihin at gawin ko ay satisfied silang lahat. hindi ako perfect. sino ba?


 
ikaw, perfect ka ba?

The Fence

There once was a little boy who had a bad temper.

His father gave him a bag of nails and told him that every time he lost his temper, he must hammer a nail into the back of the fence.

The first day the boy had driven 37 nails into the fence. Over the next few weeks, as he learned to control his anger, the number of nails hammered daily gradually dwindled down.

He discovered it was easier to hold his temper than to drive those nails into the fence.

Finally the day came when the boy didn't lose his temper at all. He told his father about it and the father suggested that the boy now pull out one nail for each day that he was able to hold his temper.

The days passed and the young boy was finally able to tell his father that all the nails were gone. The father took his son by the hand and led him to the fence.

He said, "You have done well, my son, but look at the holes in the fence. The fence will never be the same. When you say things in anger, they leave a scar just like this one. You can put a knife in a man and draw it out. It won't matter how many times you say I'm sorry, the wound is still there. A verbal wound is as bad as a physical one."

As William Arthur Ward once said,

"It is wise to direct your anger towards problems - not people;

to focus your energies on answers - not excuses."

--courtesy of MEEYA