HIGH SCHOOL LIFE OH MY HIGH SCHOOL LIFE OH ANG MEMORY KAY SAYA

ito po ay isang kwentong nakatuwaan kong isulat.. base po ito sa katotohanan at ako po ay na

-inspire sa libro ni Bob Ong na ABNKKBSNPLako?

nung high school ako.. first year, section one ako.. galing noh? talino ko eh.. tapos ang tataas ng grades ko.. kaya lang hindi ako nailalagay sa top. kasi hindi nawawala sa likod ng report card ko yung mga salitang "Very talkative."

nakakaasar.. pero okay lang.. hangga't nasa section one ako.. sige lang..

dumating yung time na kailangan na i-separate yung mga boys sa girls.. girls had to take TLE (di ko alam yung meaning niyan eh.. pero i'm sure na parang Home Economics din yan) and the boys would take Drafting. syempre, kahit ano dun sa dalawang yun eh ayaw ko attend-an dahil feeling ko, pang-nerd lang yung mga ganung bagay. buti nalang dumating si Mrs. Tamundong. yung mga mataas daw ang pangarap, ay mag-take ng admission exam for Journalism class na kapag naipasa mo, eh hindi mo na kailangan mag-TLE or Drafting. sakto to! ligtas ang lola mo sa nakaririmarim na mundo ng pagluluto at paglilinis ng bahay at sa nakaaalibadbad na buhay ng pagdo-drawing at pagta-tanim.

syempre pa, do i need to say this..? pumasa ang lola mo. almost perfect.. wrong spelling lang yung salitang Obituary. ang answer ko dun noon, NOON yun ha, ay Orbituary. okay lang.. pasado pa rin. at hindi ko na kailangan mamili between TLE or Drafting.

so instead of cooking and sewing classes, nagsusulat ako ng sari-saring feature stories sa dyaryo. ang saya ko kasi i have always wanted to be a journalist all my life. naks! hanep.. parang feeling professional agad eh noh. hehe.

first year lang ako nung sugurin ako ng nanay ng classmate kong bagong transfer from other school.. bakit kamo? kasi tinawag kong Lupin the Third yung anak niya. kasi nabalitaan namin na kaya daw yun nag-transfer eh kasi, na-kick out dahil sa laging nagnanakaw sa dati niyang school. kahit na nanlilisik yung mata nung nanay niya sa akin, i never said sorry, sabi ko, "talaga naman na magnanakaw siya eh diba?"

sabi ng mga classmtes ko sa loob ng classroom, "go gee go!"

hehe..

second year. eto na yung mga panahon na inaalat na ko sa buhay. walang pera, walang sustento galing kay papa, wala lahat. ang meron lang ako, KAIBIGAN. sa buhay, kailangan friendly ka. kasi kung wala kang kaibigan, tiyak, pupulutin ka sa kangkungan. sabi nga what you give is what you get in return. naging mabuting kaibigan ako. kailangan ko pa bang sabihin, na sa sobrang bait ko, yung sagot nila sa test, eh, carbon copy ng mga sagot ko? syempre, give and take diba? kung matalino ako sa English, matalaino din yung katabi ko sa Math. yung mga project ko sa school, dala lang ng aking pagiging friendly kaya nagagawa kong magpasa.. yung tipong, ako na gagawa nung project nila basta sagot nila yung gastos sa project ko. galing no? tuso talaga ako eh.. wais..

second year lang din ako nung nahuli ako nung baklang teacher na si Mr. Faustino na nagsa-sign of the cross dahil sinabi niyang humanda daw ako pag naging teacher ko siya sa third year. impakta daw ako.

third year. syepmre, kabado ang lola niyo. kasama sa teachers list ko si Mr. Faustino. hah! ang baklang impakta, hindi na ako naaalala. haha! swerte ko talaga. atleast, ligtas ako sa pagiging teacher's enemy number one. hindi rin naman ako nakatiis, pinaalala ko rin kay Mr. Faustino yung isnabi niya sakin na "Im going to make your third year in high scholl a living hell!" sabi niya, kembot lang daw yun. haha! oo nga naman. hindi naman talaga siya ganun kasungit eh, saka ang landi nga niya, kaya ka-close namin siya ng mga tropapips ko. balita namin, lahat ng gwapong estudyante, pasado dito sa baklang to basta ba papayag silang manood ng porno dvd kasama siya sa kwarto niya. nalaman ko na yung classmate ko nung elementary na si Joubert pala ang jowa niya nung mga panahon na yon.

third year din ako nung ipatawag ng teacher kong bakla ang nanay ko dahil nakikipagbatuhan ako ng papel sa mga classmates kong lalaki. nugn pinatayo ni Mr. Sy sa unahan ng classroom, hala! ako lang pala ang babae. hehe..

dito rin sa year na to ko nakilala si Mrs. Terrible. ang teacher na hindi lang sa pangalan terrible, pati rni sa ugali at sa pagpapagawa ng assignments. harharhar!! imagine, assignment lang, 100 pages ng Araling Panlipunan na libro, i-summarize mo sa yellow page,

back to back. wag mo na itanong kung pano siya mgbigay ng SHORT QUIZ. ang oral recitation sa kanya, countries of the whole world and their capitals. bawal ang kodigo at habang meron siyang tinatanong, tumatagtaktak yung pawis mo, hindi sa kakamemorize o kakapractice ng minemorize mo na countries and their capitals, kundi sa kakadasal na sana hindi ka niya matawag o kaya sana time na.

fourth year. haaaiiss.. the most memorable year of my high school life. ang taon kung kailan, hindi na ko dependent sa family ko, pero denependent ako sa mga kaibigan ko. mula almusal, tanghalian, meryenda, hapunan at pati midnight snacks, sila ang sumasagot.

fourth year ako nung makipaghampasan ako ng notebook sa classmate kong si Marionne. kaya ayun, pinalabas kamini Ms. Espidido, RIP. habang nasa labas kami ng classroom, nakadungaw kami sa bintana at tanaw namin lahat ng mga classmate namin. lahat ng classmates namin, nakatikim ng pangba-backfight. eto rin yung time na, isa sa mga classmates ko eh hindi napigil yung sarili na mapa-poopoo sa palda. iniwanan na siya ng best friend niya at pati yung bf niya, nauna nang umuwi. hinanap ko yung bff niya.. umuwi na daw.. linshak! hindi man lang siya tinulungan? haaiiss.. cleaner pa naman ako nung araw na yun. kailangan kong linisin yung mga tumulong poopoo sa sahig. hindi siya makatayo kasi nga tutulo talaga. bilang isang taong makatao, tinulungan ko siyang tumayo at lumakad ako sa likuran niya, dikit na dikit ako sa likod niya kahit na alam kong pati yung amoy niya dumidikit na sa palda ko. sige lakad, lakad, malapit na ang CR Sam, lakad lang. pagdating dun, syempre, puti ang tiles ng sahig, kitang kita yung mga tulo ng poopoo niya. pinapasok ko siya sa cubicle at sabi ko sa kanya, iabot niya sa akin yung panty niya at yung shorts niya para mabanlawan ko sa lababo, eh di syempre, binigay niya.

hala! masuka-suka ako sa amoy habang kinukusot ko. at sa sobrang busy ko, hindi ko namalayan, si Manang Janitress pala, nakatayo na sa pinto ng CR, titig na titig sa panty sa kamay ko at sa mga tulo ng poopoo sa sahig. ang sama ng titig niya sakin, sabay sigaw ng, "Hoy! Linisin mo yang tae mo ha! Ang tanda tanda mo na, tumatae ka pa sa salawal! Hala, hayan ang mop, lampasuhin mo yan at ayokong may matitirang tae dyan sa sahig ha!"

OMG.. si Manang, advanced thinking without knowing.

okay lang, masaya ako na nakatulong ako sa kapwa ko, kahit napagbintangan akong ako yung tumae sa salawal. hinatid ko si classmate hanggang makasakay siya sa tryke. pagsakay ko sa jip pauwi, napansin kong nakatingin sakin yungmga tao. yun pala, dumukit na sakin yung amoy ni classmate. at may patak pa ng poopoo yung laylayan ng palda ko. haiiiss..

sa year ito ko rin naranasan na makaaway ng husto ang iba kong teachers. yung isa, mejo may hotflash yata, mainit yung ulo at hindi nagustuhan yung biro ko kaya hanggang maka-graduate ako, eh hindi na ako pinansin. samantalang ako ang favorite niyang student. kahit nung nag-demo siya at may mga nanonood na ibang mga teachers, hindi niya ako tinatawag. kahit na wala nang ibang nagtataas ng kamay at kamay ko nalang ang nakikita niya. minsan napipilitan siyang tawagin ako, minsan naman napipilitan akong sabihin sa mga barkada ko yung sagot para sila nalang tumaas ng kamay.

yung isang teacher ko naman na kyorang kyora sa ganda ko, binigyan ako ng 74 sa card. samantalang consistent na 84-85 ang grades ko sa kanya mula first to third grading. bakit kamo? nakita niya akong pumasok sa bahay ng lalaking crush na crush niya at akala niya eh umaakyat ako ng ligaw. aba! nung kinaumagahan eh paringgan ba naman ako na nanliligaw ng lalaki at mahilig daw ako sa gintong DAKS.. hellouer? ano yung DAKS? sabi ko sa kanya, sige, hubaran mo yan si Robbie, pag ginto agn DAKS niyan, isusubo ko sa harap mo mismo. tameme siya. kampi sakin lahat ng mga classmates ko. walang siyang ibang naisip na paraan para gumanti kundi bigyan ako ng tumataginting ng 74 sa card nung finale.

dito ko naranasang main-love ng todo. first love. haaiiss.. si Shan. buhay pa kaya yun ngayon? hindi naman niya ako pinapansin. sa totoo lang, papampam akong tao. hindi kumpleto ang araw ko pag wala akong binabasag. pero si Shan, kahit kailan, hindi ako nagpa-pansin sa kanya. natatakot akong ma-turn off siya sakin kahit alam ko na never siyang na-turn on sakin. first love. first time na broken hearted. nain-love siya sa isa pa naming tropa.

TROPA..

nung fourth year ko rin nakilala ang mga tunay na kaibigan na makakasama ko habang buhay. ang walang kamatayang HYPERCADAH.

yung mga classmates kong matatalino, makukulit, utak adik, kilos adik, ugaling adik. pero pagdating sa kahinaan mo, sa pangangailangan mo ng tulong, sa pagi-isa mo, anjan sila. fourth year ako. pang umaga ang klase. madaling araw aalis ng bahay para wag ma-late sa school at madaling araw din uuwi galing sa pag-tambay. kami ni Marionne, lalakad kami pauwi. kahit madaling araw na. tapos sa umaga papasok, lalakad ulit. bibili ng pandesal. kakainin sa school. aaminin king mas active pa ako sa school kesa sa bahay namin. sabi nga ng lola ko noon, yung bahay niya, tulugan at liguan ko lang. totoo yun. tamad akong umabsent. takot akong baka pag-pasok ko ulit, hindi na nila ako kaibigan. sobrang sumandig ako sa kanila. sila ang inikutan ng mundo ko. nakalimutan kong may mundo rin nga pala sila.

ngayon, kanya kanya na kami ng buhay. yung iba, nakakausap ko pa, yung iba hindi na.

yung iba nag-college, yung iba hindi na. yung iba professional na yung iba mahirap pa rin. nagtagumpay na sila sa buhay, ako naman, nagtagumpay sa pagiging nanay.

kahit na hindi na kami masyadong nagkakausap, mahal ko pa rin sila at sa lahat ng taong nagdaan, dumadaan, tumatambay at tatambay sa buhay ko, sila ang may pinakamalaking pitak sa puso ko.

high school life.. oh ang memory kay saya. nung fourth year ko lang naintindihan ng husto kung gaano kasaya ang buhay sa high school. noon ko lang rin tunay na na-appreciate yung tunay na kahulugan ng KAIBIGAN. nakakalungkot na bihira na kaming magkita-kita ngayon. nakaka-miss. asan na kaya sila ngayon?

sana wag nila kalimutan na minsan, naging HYPERCADAH kami.

Pa-Starbucks

What is Starbucks?

It's a restaurant for coffee lovers. The comfort brought along by the restaurant's very cozy ambiance gives us a feeling that we are in United States sipping one of the world's most famous coffee. The service offered by the waiters and waitresses are fantastic.

This is what Starbucks means to most of us. But what does this mean to SOCIAL CLIMBERS?

A woman in her teens wearing a neon green walking shorts, orange tee-shirt and a fake havaianas entered the Starbucks coffee shop. She walked like a model in the center aisle of the coffee shop. She approached the counter and a waitress behind it plastered a fake smile on her face and asked "Yes Ma'am? What is your order?"

"Gib mi yor paynest pleybord kopi."

"That would cost you a lot ma'am," answered the waitress.

"Sow? Wat du yu tingk op mi? Pur? Ay hab mani hir."

"Okay ma'am, I will serve you a large Java Chip."

"Tengk yu," said the woman with her chin up.

"What name should we call out ma'am?"

The woman whispered her name to the girl behind the counter and then walked towards the table nearest to the see-thru glass wall of the restaurant. The waitress meanwhile wrote the name of the woman on the Starbucks cup in big bold letters.

While waiting for her coffee to be served, a cute guy entered the shop alone. The woman who's wearing clothes with the most hideous colors stared at him with tantalizing eyes. The man did not as much dare look at her after noticing her fake havaianas. After a few minutes of waiting, the girl at the counter called out, "Java Chip for Ms Inday!!" The woman hesitated to stand up, staring again at the man in a distant table but after a few more calls from the waitress, she decided she should stand up to get her coffee from the counter as she spent her full month's salary from being a yaya to that damn large cup of Java Chip Coffee. She then hurried to get back to her table when she took the cup of coffee from the waitress (who had a very obvious smirk on her face) fearing that someone else might take her table (this is the best table she can get for the later showoff.) She then started to sip the coffee.. Very slowly, very slowly.. So slow that she couldn't even taste the coffee touching her mouth. It took her a good two hours just to finish the first half cup of coffee. What's left, she reserved for later showmance. She pulled out a English Pocketbook inside her back pocket and started reading the short novel. Later, she got tired of reading what she couldn't understand and thought, "ang tagal naman ng mga yun." Just a few seconds after the thought came to her mind, she glimpsed a couple of students walking by and started sipping her other half of Java Chip Coffee again. The students, after a few minutes of hesitation and denial, eventually and apparently recognized her and blurted out, "Uy! Si Inday yun diba? Ay, totoo nga yung sinabi niyang magi-istarbaks siya o!" This raised different comments from the other students, "Ay, oo nga no?" "Kaya pala absent siya." "Diba part-time yaya lang yan?" "Inubos niya yung sahod niya para lang jan?"

Inday in return, flaunted her cup of Java Chip even more. "Hmmp! In yur fes!" she said, while sipping her now dead cold cup of JAVA CHIP COFFEE from pa-STARBUCKS.

SINANGAG...

Hmmmnn.. Umaga, ang sarap talagang gumising.. I can smell the garlic being sautee'd in the fry pan.. I also love the effect of hot coffee in my throat.. Newspaper is ready on my table for reading.. My daughter will kiss me goodmorning later when she wakes up.. The TV set plays the morning news.. And the news says, "Cory Aquino pumanaw na."

Fuck.

Nung isang araw lang magkasama kami.. Bumibili ng dirty ice cream sa baywalk.. Nagtutuhog ng fishball sa gilid ng Tambo Elementary School.. Lumulusong sa baha.. At namumulot ng mga tapyas na gulay sa divisoria para ibenta kay Aling Toyang (pang-chopseuy) sa carenderia niya.. Naalala ko pa nung mga bata pa kami, naghahabulan kami habang tulo sipon at walang panty sa kahabaan ng Dr. A. Santos Ave.

Nung nagdalaga kami, nakilala namin si Benigno. Ang totoo, sa akin siya unang nagkagusto pero dahil mas bata ako kay Cory at strict ang parents ko, ini-reto ko nalang siya kay Benigno. Kung hindi dahil sakin, walang Noy-Noy at Kris ngayon. Sa simula palang, naramdaman ko na agad na mas may chemistry sila. Besides, friend lang ang tingin ko kay Benigno noon. Sabay-sabay kaming grumadweyt sa Philippine Effective College for Presidential and Election Candidates or PECPEC. Mula nung grumadweyt kami, hindi na kami nagkita-kita. Nalaman ko nalang na President na pala siya ng Pilipinas. Aba, hindi naman siguro siya magtatapos ng with flying colors sa PECPEC kung walang dahilan 'no. Noong manalo siyang pangulo, ipina-renovate niya ang PECPEC at doon nilikha ang mga sumunod na mga naging pangulo. Ang buong akala ko ay tuluyan na niyang nalimutan ang samahan namin ngunit nagkamali ako. Isang araw ay kumatok sila ni Benigno sa aking maliit na barung-barong. May dalang invitation card para sa wedding nila. Para bang kinukurot ang puso ko dahil sa huling 20yrs na hindi namin pagkikita-kita, nalaman kong inlove pala ako kay Benigno, nontheless, umattend pa rin ako sa nuptial nila and I chose to remain silent with my love for Benigno. Dumating ang maraming taon at hindi pa rin nagkaka-anak ang dalawa. Dahil sa aking pagkabigo kay Benigno, nakipag one night stand ako kay Erap na noon ay sumisikat na sa pagiging artista. Nagbunga ang minsan naming pagsisiping at nang malaman ko na wala pa ring anak sina Cory at Benny, ibinigay ko sa kanila ang aking anak kahit hindi ko pa nakikita kung anong kasarian nito. Huli na nung malaman ko na bago ko pa ibigay sa kanila ang aking anak, nagkaroon na rin pala sila ng supling. Hanggang ngayon, hindi ko pa rin alam kung sino ang aking anak sa lima nilang supling at wala din akong balak mag habol pa. Bakit? Dahil may sampu na akong anak kay Erap, labing isang beses kaming nag one night stand.

Pero siyempre, imagination ko lang lahat ng iyon. Mga thoughts na walang kuwenta habang kumakain ako ng sinangag sa umaga at nakikinig sa balitang pumanaw na nga si Cory Aquino. Mabuhay ka Cory Aquino, pero alaala lang ha.. Don't resurrect as a zombie.

**Ang lahat ng nilalaman ng artikulong ito ay pawang mga imahinasyon lamang ng manunulat at walang halong malisya o pagpapatama sa ating dating pangulong Corazon Aquino.

Sabi ng Ogag Na Administrasyon (SONA)

Natawa ako nung nanood ako ng SONA ni GMA nung nakaraan. Medyo inaantok nga ako nu'n eh kasi galing ako sa GY shift. Kamusta naman, nawala yata yung antok ko sa kakatawa. Ang ipinagtataka ko, bakit lahat ng sinasabi niya, pinapalakpakan nung mga tao? Bobo ba lahat ng nakaupo dun sa plenario? Yung sinasabi niyang maganda daw yung ekonomiya ng bansa dahil umupo siya.. Ano yun joke? Kaya pala lahat ng bilihin, diesel, LPG, food, kuryente at kung anik-anik pa, eh tumataas.. Aba, eh siya nalang yata yung hindi tumataas. Haha! Kamusta naman? Gusto niyang tumaas yung popularity rating niya, ang hindi niya alam ulo ng sambayanang Pilipino ang tinatapakan niya para umangat. Umangat man siya ng kaunti, iyon ay nung tumuntong siya sa ulo ni Bush, syempre kano yun, asa ka pa sa taas ng height nun. Lahat ng credits ng iba inako niya, yung bill na ipinasa ni Enrile about the missing mobile phone loads, etc. Buti nalang yung ipinapasa ni Bong Revilla na law against scandal video makers, hindi niya binanggit, aba mahiya naman siya no.. Over na.. Sobrang pagbubuhat na ng bangko yun. Kung ano-ano ang sinasabi ni GMA. Naitanong na ba niya sa sarili niya kung anong impact ng mga nagawa niya para sa bansa natin? Kumbaga sa earthquake, wala pa sa half a fraction of an intensity yung impact ng mga iyon eh. Siguro kung may nagustuhan man ako sa lahat ng sinabi niya nung SONA niya, iyon ay yung mga sinabi niyang English tulad ng "DONT SAY BAD WORDS IN PUBLIC." So ibig sabihin, we can say bad words in private.. Eh bakit sabi ng Lola ko, " DONT EVEN THINK OF IT!"

I am not an Erap fanatic; I am not a Anti-GMA either but I think, he is much better than GMA, had he not listened to the people who asked him to do something bad.. Bobo lang si Erap pero hindi sya kasing tanga at plastik ni GMA. Sa totoo lang, matalino naman talaga si GMA. Magaling siyang manggamit ng mga tao sa paligid niya at kahit na nga sa ibang bansa eh, ang galing niya rin. Parang mahaba yung mga galamay niya at abot na abot niya pati si Barack Obama. Speaking of Obama, as far as I know, GMA has an appointment with him today. As in today, 31st of July 2009, well, goodluck GMA. Sana mahita niya ang anumang gusto niyang mahita.

Yung mga taong gutom pa rin hanggang ngayon. Itong araw na 'to, habang nakasakay ako sa jeep at papasok sa trabaho, may dalawang batang umangkas sa likuran ng jeep na sinasakyan ko. Siguro mga tig-sampung taon yung mga yun eh. Yung isa may hawak na bote ng mineral water. Ano kamo ang laman? RUGBY. Kamusta naman? Nakakaawa yung mga bata. Gusto ko ngang hilain yung bote at itapon habang umaandar yung jeep. Ang naisip ko lang, baka tumalon yung bata sa jeep at habulin yung bote at madisgrasya. Naisip ko rin, yung rugby, ang sabi ng iba, pag sininghot mo, makakalimutan mo yung gutom. Wala naman akong extrang pera na dala, so why would I take away from them the only thing that keeps them going? Bobo ba nung principle ko? Haha! Wala eh, anong gagawin ko? Isa rin akong biktima ng kahirapan? Pero sa totoo lang gusto kong umiyak, naisip ko kasi, bakit kailangan pang may mga batang ganun..

Eto pa ang isa, yung mga naggagandahang overpass na pinagagawa ng mga Mayor, puwera pa yung mga pink footbridge na project ni BF ha, ginagawang lungga ng mga taong walang bahay o kaya ng mga baliw na mamamayan na gumagala ng walang panty. Katulad nung isang overpass dun sa Sucat, Paranaque. Malapit lang samin yun at kapag magwiwithdraw ako dun sa ATM sa kabilang kalye dun ako dumadaan. Lagi kong nakikita yung ale na walang panty habang kumakain ng tira-tirang ulam na nakalagay sa plastic bag. Nitong mga nakaraang araw, hindi ko na siya nakikita masyado. Pero minsan, nasulyapan ko siya, nakasuot na ng panty-- high cut. May isa ring batang naka-uniform na laging nang a-ambush ng mga naglalakad na naka-isputing dun sa overpass na yun. Una, nagtatnong lang siya ng oras, tapos maya-maya susundan ka na niya at pag lumingon ka, eto ang sasabihin niya sayo, "Ate, pahingi naman ng pamasahe." Hindi ko alam kung multo ba siya na nasagasaan nung unang panahon dahil sa kahihingi ng pamasahe sa mga taong nagdaraan pero ang alam ko lang, dalawang beses na niya akong naa-ambush. Nung pangalawang beses niya akong hinarang, ang sabi ko sa kanya, "Hoy bata, hindi mo ba alam na adik ako? Gusto mo gilitan kita ng leeg at itapon kita diyan sa gilid ng kalsada? Tigilan mo na yang ginagawa mo, mamaya makatapat ka ng kidnaper o rapist, sige ka." Hindi naman ako adik, tinatakot ko lang yung bata. Hindi ko alam kung epektib, pero hindi ko na siya nakikita mula nung sinabi ko yun sa kanya. May kilala din akong mga magasawang nagkakasya lang sa 50pesos isang araw ang kinakain, samantalang ilan sila sa pamilya, yung magasawa plus pitong anak. Anong kinakain nila? Noodles at kalahating kilong NFA rice plus kape. Dito nauso yung salitang "tsapepe" na ginagawang substitute sa gatas ng mga baby kapag wala na talagang nutrisyon yung gatas ng ina nila.

Kung iisa-isahin natin ang mga nagawa ni GMA, baka abutin tayo ng magdamag sa pagiisip pero wala pa rin tayong maisip. Kung tutuusin, marami naman siyang nagawa. Pero hindi kapansin-pansin eh. Ang mas kapansin-pansin pa eh yung pag kain niya ng naka-kamay habang naka ngiti sa camera at iyong pagsaka niya sa bukid habang kamot ng kamot ng binti. Nakakaaliw.. Yeah!

Nakakaaliw din yung naglabasan na mga feature about the gowns worn by the guests or the wife of the senates.. Haha!! At si GMA, hindi padadaig sa fuschia niyang gown. Siguro, or malamang sa hindi, pera rin ng publiko yung pinangbayad nya dun. Samantalang yung mga kawawang nilalang na nais makasali ng beauty contest, nangaarkila pa ng gown sa mga funeraria makapag-project lang sa judges. Eh si GMA, yung utak niya, kasing fuschia ng gown niya, hahaha! Sinong ba ang nag-make up sa kanya? Buhay pa ba?

IM COMING OUT!!

it's been quite a long rocky road that i have taken before eventually coming into terms and totally accepting my gender preference. i have always thought that it's just because someone broke my heart long time ago that's why i became "like this". wayback in highschool, i court girls and make fun of the awkward situation that i actually have a girlfriend. the mere fact that i was a bit kikay during high school but i ended up becoming a self confessed monogamous bi-sexual brings shivers down my spine. it's like a children stories gone wild.. (huh...?)

nah, forget i said that..

anyway, lately, i have been reading a lot.. and bit by bit i start to feel that this is not a coincidence.. this is not what i have planned.. and this is definitely not what i have wished for to happen in my life.. but it just happened.. like, like, like you know.. like it's something written in the star.. (cliche?) it feels heavenly to finally accept the fact that i fell in love with a woman, thus, i am NOT STRAIGHT..

okay, i've said it.. i am not straight.. i dont know how it happened.. maybe because she is so good, so lovely and caring..

but what the heck--- i also like other women.. when i see sexy ladies with an ooomMpppphhh.. yeah.. with an ooomMpppphhh, i can feel that there is some kind of an unfamiliar reaction inside me that makes me feel arou~... now, that's censored.. but yeah, it's true.. i can't help but stare, look, stare, look and look again.

i like sporty and tomboyish women. women who appreciate art whether it's an abstract or a doodle. i love art.. so women who wants to go with me should love the same thing (now, that's a tip.)

i have a few celebrity crushes: Daniela Sea, Katherine Moennig and Jessica Alba.. notice that two of them have recently played as lesbians in an English tv series. i dont know but it kind of made me like them. specialy Daniela (and oh, the mirror episode.)

what's so good about coming out is that you will feel that you are a complete person. you will know that you are already the true you. hiding inside the ever dreaded closet will not help because it will only make you feel like you are playing a character in a movie, someone who is so unlike yourself.

it's hard to come into terms with the truth yourself, but what's harder still, is to actually make the parents accept you for who you are or what you have become (please understand that they might go thru a nervous breakdown upon learning for the first time that what they have brought up as for example, a boy, grew up as a lady or vice cersa.)

it's like cancer (see if i could still remember what i have learned in high school. thanks to Mrs. Yap, cheers!)::

you have to go thru:

1.) Denial- you cannot understand why the heck you have to fall in love with people of your same gender and you begin to dress up like your opposite sex.

2.) Understanding- at this stage you already begin to learn what phase in life you are going thru, what the consequences are or why the heck you are wearing your sister's lingerie with all your awful and gross muscles here and there.

3.) Acceptance- this is the stage when you finally enjoy being your new self. you start shaving all visible body hair and start growing the hair which you are not supposed to be growing, it's not what you are thinking.. you also start buying things that people with the same gender as yourself are not supposed to be buying. you are already on the verge of deciding if you want to have a sex change or not but realized that either way, you don't really have that much money to go thru the operation.

4.) [this is an addition] Revelation- this is the stage when, you so much have already accepted yourself that you are now coming out of the shell and flaunting your newfound gender to everyone. this is also the stage when you now tell your parents about your self or you just let them feel you are now a different person.

5.) Death (note: this is optional)- you either get killed by your parents or by a crazy mob of men after you enter a men's restroom while wearing a skirt, alternatively, you kill yourself after having been humiliated by the fact that you still look more femme than your girlfriend after overdosing yourself w/ testosteron pills.. that alone could actually kill you..

usually, we become a more apologetic person. we appreciate life more than before after coming out. some people though think that this is a curse. as far as i know or feel or atleast base on my instinct, this is a gift from God. God created only man and woman or Adam and Eve, but then there sprout gays and lesbians.. and transgender, bisexual, queer and intersex or just plainly open-ended. this is not a curse or whatsoever, instead, this is how the beauty that God made had flourished and turned into more valuable gift that no straight man or woman can ever compare. God is also gay, a lesbian, could be queer sometimes, may be a transgender or intersex but one thing is for sure, God is bi-sexual. no one should actually call him He or She because no one ever actually know what God's real gender is. If anyone calls God a Him, whoever that is, that's DISCRIMINATION.

enough of this Religion Lesson about God's gender.

i feel that my transformation is something that can be called a big change in my life. this is something that has changed my whole peronality, my attitude towards life itself and all of the things that are dear to me, i feel that i have appreciated them more than i do before. i am happy with my new self, i am happy that i have come out and that i have discovered the joy of being the true me. my family may have not totally accepted me yet but i know in time that they will feel that deep inside them, they are also LGBTQI.. yeah.. they are.. and they will be happy to know and accept it too.

better be, if not, ill have a mob of angry LGBTQI come running after them.

that's it for now. i am ahppy sharing thoughts with you. i hope you'll leave a comment upon reading my blog.

let's all COME OUT!!

~~gee~~